সাধু কথা, সৰুতে পঢ়া....

এসময়ত উন্নতি আৰু প্ৰগতি নামৰ দুজনী বায়েক, ভনীয়েক আছিল। উন্নতি আৰু প্ৰগতিয়ে সদায় কষ্ট সহিষ্ণুতা, ত্যাগ আৰু সময় জুৰি কৰা সাধনা ভাল পাইছিল। যেতিয়াই এই কষ্ট, কৰ্ম আৰু ত্যাগে চৰম পৰ্যায় পাইছিল উন্নতি আৰু প্ৰগতি তেতিয়াই দৌৰি আহিছিল। এই কথাষাৰৰ যেন কেতিয়াও ইফাল সিফাল হোৱাই নাছিল। মানুহে নিৰন্তৰ উন্নতি আৰু প্ৰগতিৰ কথা চিন্তা কৰিয়ে জীৱন যাপন কৰিছিল। কিন্তু সিহঁতৰ  একমাত্ৰ ককায়েক আছিল অপৰাধ। অপৰাধৰ কিছু কথা উন্নতি আৰু প্ৰগতিয়ে প্ৰথমতে বাধ্যত পৰিও মানি লৈছিল, মৰমৰ একমাত্ৰ ককায়েকৰ কথা পেলাব নোৱাৰি। উন্নতি আৰু প্ৰগতিৰ এই সৰলতাৰ সুযোগতে অপৰাধ হৈ উঠিছিল ক্ষয়ংকাৰী মনোভাৱেৰে পৰিপূৰ্ণ এক সমাজ ধ্বংসকাৰী সত্বা। উন্নতি আৰু প্ৰগতিৰ অজ্ঞাতে অপৰাধৰ আছিল অজস্ৰ বন্ধু- বান্ধৱী। হিংসা আৰু দুৰ্নীতি আছিল অপৰাধৰ প্ৰিয় বন্ধু। লাহে লাহে মানুহৰ ধৈৰ্য কমি আহিছিল। এক দীঘলীয়া সময়ৰ অন্তত উন্নতি আৰু প্ৰগতিক লগ পোৱাৰ হেঁপাহ যেন নোহোৱা হৈছিল । বহুতে ভাল পাইছিল ককায়েক অপৰাধৰ লগতেই মিত্ৰতা কৰিবলৈ।  অপৰাধ ৰাস্তাই ঘাটে মানুহৰ লগে লগে ফুৰিছিল। অপৰাধে উন্নতি আৰু প্ৰগতিৰ কাহিনীবোৰ কৈছিল অতি গৰ্বৰে। মানুহে অপৰাধৰ কাহিনী শুনি ভুল গৈছিল আৰু ভাল পাবলৈ লৈছিল অপৰাধকো। সঘনাই  অনুৰোধ কৰিছিল উন্নতি আৰু প্ৰগতিক সোনকালেই লগ লগাই দিয়াৰ । সেই সময়তেই অপৰাধে ৰাখিছিল  উন্নতি আৰু প্ৰগতিক লগ ধৰাৰ কিছু সহজ অথচ এৰাব নোৱাৰা চৰ্ত । সকলোবোৰৰ বিনিময়ত অপৰাধে মাথোঁ সকলোকে প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল সি য'ত উন্নতি আৰু প্ৰগতি ত'ত। তেতিয়াৰ পৰাই সমাজত অপৰাধৰ বন্ধু বাঢ়ি গৈছিল। উন্নতি , প্ৰগতিক আগৰ দৰে  প্ৰত্যক্ষভাৱে কোনেও বিচাৰি হাবাথুৰি খোৱা নাছিল, মাথোঁ ককায়েক অপৰাধৰ শৰণাপন্ন হৈছিল আৰু মানি লৈছিল সকলোবোৰ চৰ্ত। লাহে লাহে ককায়েকৰ কৰ্মই উন্নতি আৰু প্ৰগতিক হতাশাগ্ৰস্ত কৰি তুলিছিল। সিহঁতি মাথোঁ আজিও চিঞৰি কয় আমাক শান্তি দিয়া, মুক্তি দিয়া স্বাধীন মনেৰে জীয়াবলৈ দিয়া।

বন্তি বৰুৱা