মৃত্যু

মানুহৰ অন্তহীন জিজ্ঞাসাৰ মাজত কেতিয়াবা মৃত্যু কি? ই আমাৰ জীৱনলৈ কিয় আহে? কিয় আজিলৈকে মৃত্যুক ৰোধিৱ পৰা নাই কোনেও? ভৱিষ্যতে মৃত্যুক ৰোধিব পৰা যাবনে? নে হীৰুদাই কৈ যোৱাৰ দৰে মৃত্যু‌ও এক শিল্প ।এনেকুৱা আৰু হেজাৰ মৃত্যু সম্পৰ্কীয় অনুভৱ বহু অনুভৱীয়ে দি থৈ গৈছে। দুখ লাগে যেতিয়া সদায় হাঁহি  মাতি থকা মানুহ এজনক চিৰজীৱনৰ বাবে হেৰুৱাই পেলোৱা যায় মানি ল'বলৈ কষ্ট হয় যে মৃত্যুও‌ ৰহস্যময় জীৱনৰ এক নিশ্চিত অধ্যায়। যেতিয়াই মৃত্যুৰ কথা মনলৈ আহে ঈশ্বৰ নামৰ সত্বাটোক বিচাৰিবলৈ মন যায়, মানুহে নিৰ্মাণ কৰা নিয়মবোৰত শিথিলতা আহে যদি সময়ে আহ্বান জনায়; কিন্তু এই নিয়মত‌কিয় অলপো শিথিলতা নাই!!?‌ তেতিয়াই অনুভৱ কৰোঁ কেতিয়াও চাক্ষুস দৃষ্টিৰে ঢুকি নোপোৱা এটা সত্বা আমাৰ মাজতো আছে। ভৌতিকতাৰ শেষত এটা উপলদ্ধি আহে মানুহৰ মনলৈ‌ সেইয়াই ঈশ্বৰীয় সত্বা, যাক সূক্ষ্ম আৰু সংকটপূৰ্ণ অৱস্থা এটাৰ মাজেৰেহে উপলদ্ধি কৰিব পাৰি। এই ২০২৩ বৰ্ষটোৱে ব্যক্তিগত ভাৱে মোকো মৃত্যু সম্পৰ্কীয় ভয় এটাই খেদি ফুৰিছিল দেউতাক হেৰুৱাৰ ভয়। হঠাতে স্বাস্থ্যৰ অৱনতি ঘটি কঢ়িয়াই অনা এক ভয়াবহতাই মোকো বছৰটোৰ মাজৰ সময়ছোৱাত বাৰুকৈয়ে ভাৰাক্ৰান্ত কৰিছিল। আমি সকলোৱে প্ৰাৰ্থনা কৰিছিলোঁ দেউতাৰ আশু আৰোগ্যৰ বাবে আৰু লাহে লাহে দেউতা সুস্থ হৈ উঠিছিল এইয়াই আছিল আমাৰ বাবে বৰ্ষটোৰ শ্ৰেষ্ঠ প্ৰাপ্তি! এক বজাব নোৱাৰা আনন্দ!!

 কিন্তু জীৱনৰ শেষ অৱস্থাৰটোৰ বিষয়ে লিখা  অনুভৱবোৰো‌ যে কিমান ৰসাল । ন'বেল বঁটা বিজয়ী ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰে কৈছিল "মৰিতে চাহিনা আমি সুন্দৰ ভূৱনে মানৱেৰ মাজে আমি বাচিবৰ চাই"।

আৰ্থাৰ কোৱেষ্টলাৰে কৈছিল ," মৃত্যু নথকা হ'লে মানুহে কবিতা নিলিখিলেহেঁতেন, সাহিত্য সৃষ্টি নকৰিলেহেঁতেন, ধৰ্মৰ ধাৰণা তেওঁৰ মনলৈ নাহিলহেঁতেন।"

ডাগ হেমাৰশ্বেল্ডে কৈছিল ," মৃত্যুক বিচাৰি নুফুৰিবা বিচাৰিবলৈ যত্ন কৰা সেই পথ যি মৃত্যুৰ পাছতো তোমাক জীৱনৰ পূৰ্ণতা দিব।"

         সেয়ে আহক আমি সকলোৱে সময় থাকোঁতেই জীৱনক সুশৃংখলিত কৰি সজাই নতুন সৃষ্টিৰ সম্ভাৱনাময় স্বাক্ষৰ ৰাখি থৈ যাওঁ। আৰু অনুভৱ কৰোঁ মৃত্যু আছে বাবেই জীৱন ইমান সুন্দৰ,অনুপম আৰু অভিনৱ ।

পথৰুঘাট: উপেক্ষিত সংগ্ৰামী ইতিহাস

ইতিহাসে ঢুকি পোৱাৰে পৰা মানৱ সমাজে নিজা অধিকাৰ সাব্যস্ত কৰিবৰ বাবে বিভিন্ন আন্দোলন আৰু সংগ্রামত লিপ্ত হৈ আহিছে। এই সংগ্ৰামবোৰৰ হেজাৰ লিখিত অলিখিত কাহিনীয়ে উত্তৰ প্ৰজন্মক  চিৰদিন উদ্বুদ্ধ কৰে।   সুখ-ভোগৰ অপৰিমিত  লিপ্সা পূৰণৰ বাবে এই পৃথিৱীত এক শ্ৰেণীৰ ক্ষমতাশালী মানুহে শান্তিপ্ৰিয় ক্ষমতাহীন এক শ্ৰেণীৰ মানুহক সদায় নিয়ন্ত্ৰণহীন ভাৱে শোষণ কৰাৰ ফলশ্ৰুতিত যেতিয়া শোষিত শ্ৰেণীয়ে অতিষ্ঠ হৈ প্ৰতিবাদ কৰিবলৈ  আৰম্ভ কৰে তেতিয়াই সংঘৰ্ষৰ সৃষ্টি হয় । এনে সংৰ্ঘষই কেতিয়াবা এটা জাতিৰ গৌৰৱোজ্জ্বল ইতিহাস ৰচে । পথৰুঘাটৰ ৰণো তেনে এক সংগ্ৰামী ইতিহাস । ইয়াণ্ডাবু সন্ধিৰ চৰ্ত অনুযায়ী অসম ১৮২৬ চনৰ ২৪ ফেব্ৰুৱাৰীত ব্ৰিটিছ শাসনৰ অধীনস্থ হয়। মানৰ আক্ৰমণত বিধ্বস্ত হোৱা অসমীয়াই প্ৰথমতে ব্ৰিটিছৰ ছত্ৰছায়াতে জীৱন সুৰক্ষিত অনুভৱ কৰিছিল। কিন্তু লাহে লাহে সহজ সৰল দৰিদ্ৰ কৃষকে কোঁচ- আহোমৰ ৰাজত্ব কালত লাভ কৰা সা সুবিধাবোৰৰ পৰা বঞ্চিত হ'ল।   আৰম্ভ হ'ল এটাৰ পাছত আনটো অৰ্থনৈতিক শোষণ। দৰঙৰ কৃষক সকলৰ ওপৰত প্ৰথমে ব্ৰিটিছে  'নাঙল' কৰ লগায় ।নাঙলখনে প্ৰতি তিনি টকাকৈ দিব লগীয়া হোৱাত এই কৰৰ জৰিয়তে ১৮৩২-৩৩ চনত ব্ৰিটিছ চৰকাৰে চল্লিছ হাজাৰ টকা কৰ আদায় কৰে । এই হাৰত কিছু বছৰ কৰ সংগ্ৰহ কৰাৰ পাছত  নতুনকৈ পিয়ল কৰি বস্তি মাটি, ৰোপিত মাটি আৰু ফৰিঙতি মাটিত নতুন কৰ বহুৱায়।এই নতুন পিয়ল মতে, বস্তি মাটি অৰ্থাৎ দ আৰু খেতিৰ উপযোগী মাটিত বছৰি বাৰ টকা ,বাম বা ওখ খেতিৰ মাটিত এটকা । এইদৰে বৰ্ধিত খাজনাৰ বাবে দৰঙী ৰাইজ অসন্তুষ্ট হ'ল। তদুপৰি  পুলিচ মিলিটাৰীৰ সহায়ত খাজনা নিদিয়া কৃষকৰ সম্পত্তি বাজেয়াপ্ত কৰি অনা কাৰ্যই কৃষকক ক্ষোভিত কৰিছিল। ইতিমধ্যে ৰঙিয়াৰ কৃষক ৰাইজে ৰাইজমেল পাতি বৰ্ধিত খাজনাৰ প্ৰতিবাদত ব্ৰিটিছৰ বিৰুদ্ধে বিদ্ৰোহ ঘোষণা কৰিছিল আৰু এই বিদ্ৰোহৰ বাতৰি কামৰূপ আৰু দৰং জিলাৰ চুকে- কোণে বিয়পি পৰিছিল। সেই সময়তে দৰং জিলাৰ কৃষক ৰাইজো এনে শোষণৰ বিৰুদ্ধে প্ৰত্যাহ্বান জনাবলৈ সাজু হ'ল। ১৮৯৪ চনৰ ২৮ জানুৱাৰী, দূৰ-দূৰণিৰ গাঁৱলীয়া কৃষক ৰাইজ খাজনা বৃদ্ধিৰ প্ৰতিবাদত দৰং জিলাৰ ছিপাঝাৰ অঞ্চলৰ পথৰুঘাট নামৰ ঠাইখনত মিলিত হয় । ইয়াতেই হিন্দু-মুছলমান কৃষকসকলে একলগ হৈ অন্যায়ভাৱে আৰোপ কৰা কৰ বৃদ্ধিৰ বাবে‌ ৰাইজে জিলাধিপতি এণ্ডাৰশ্যন আৰু মহকুমাধিপতি বেৰিংটনৰ ওচৰত প্ৰতিবাদ সাব্যস্ত কৰে। প্ৰায় ২০০ জন মান লোকে সম্পত্তি ক্ৰোক্ কৰিবলৈ যোৱা   বেৰিংটন চাহাবক আগুৰি ধৰে। কিন্তু ব্ৰিটিছ প্ৰতিনিধি বিষয়া সকলে সেই দাবী অস্বীকাৰ কৰিলে আৰু সেই ঠাই এৰি যাবৰ বাবে হুংকাৰ দিলে । কৃষক ৰাইজেও সমানে নিজৰ  দাবীত অলৰ অচৰ হৈ থাকিল । বেৰিংটনৰ নিৰ্দেশত পুলিচ বাহিনীয়ে জনতাক ছত্ৰভঙ্গ দিয়াবলৈ লাঠীচালনা কৰিলে। ৰাইজৰ মাজত উত্তেজনা বৃদ্ধি পোৱাত ব্ৰিটিছৰ অনুচৰ পুলিচ বাহিনীয়ে জনতাৰ ওপৰত গুলী বৰ্ষণ কৰিলে। ৰাইজেও উত্তেজনাৰ বশবৰ্তী হৈ বন্দুকৰ  গুলীৰ প্ৰত্যুত্তৰ দিলে পথাৰৰ দলি চপৰা, কুঁহিয়াৰ,খৰি আদিৰে । সেয়ে ইতিহাসত এই ৰণক 'দলিৰণ' বুলিও কোৱা হয়। পুলিচৰ নিৰ্বিকাৰ  গুলীত ১৪০ জনে প্ৰাণ হেৰুৱালে আৰু বহুজন  চিৰদিনলৈ পংগু হ'ল।আহত সকলকো আটক কৰিলে। বিভিন্ন সম্প্ৰদায়ৰ প্ৰায় সাত কুৰি শ্বহীদ পথৰুঘাটৰ একেটা স্থানতে সমাধিস্থ হোৱাটো ইতিহাসতেই বিৰল ঘটনা। অসমৰ ইতিহাসত কৃষক প্ৰজাৰ  বুৰঞ্জী লিপিবদ্ধ কৰাত সময়োচিত  গুৰুত্ব দিয়া নহ'ল যাৰ ফলত বিদ্ৰোহৰ প্ৰত্যক্ষদৰ্শী ৰাইজৰ মনৰ কথাবোৰ মনতে থাকিল, পাছৰ প্ৰজন্মই তাক বহু সময়ত লোক কথাৰ দৰেই শুনিব লগা হ'ল।  বেচৰকাৰী হিচাপত ১৪০ জন কৃষকৰ মৃত্যু আৰু ১৫০ জন আহত হয় আনহাতে চৰকাৰী হিচাপত মাত্ৰ ১৫জনৰ মৃত্যু আৰু ৩৭জন আহত হয়। ব্ৰিটিছাধীন অসমত উচ্চ শিক্ষিত অসমীয়া সকলে ব্ৰিটিছৰ আনুগত্য লাভ কৰি সুখে সন্তোষে আত্ম প্ৰতিষ্ঠাৰ দৌৰত নিমগ্ন আছিল।   সেয়ে এই বিদ্ৰোহবোৰ ব্ৰিটিছে কঠোৰ হাতেৰে দমন কৰিব পাৰিছিল। পথৰুঘাটৰ ৰণ কেৱল দৰং তথা অসমৰে নহয় সমগ্ৰ ভাৰত বুৰঞ্জীৰ এক স্মৰণীয় ঘটনা । এই ঘটনাই পৰৱৰ্তী কালত নিশ্চিতভাৱে অসমীয়াক স্বাধীনতা  লাভৰ বাবে জাগ্ৰত কৰাত ইন্ধন যোগাইছিল। কিন্তু দুৰ্ভাগ্যবশতঃ ভাৰতৰ বহু বুৰঞ্জীবিদে পথৰুঘাটৰ ৰণক জালিয়ানৱালাবাগৰ  হত্যাৰ লগত ৰিজনি দিয়ে এই বিশাল  ইতিহাস জড়িত ঘটনাটোৰ সামৰণি মাৰিছে। যিটো ঘটনা জালিয়ানৱালা বাগৰ ২৫ বছৰ আগতেই অসমীয়া মানুহে ব্ৰিটিছৰ বিৰুদ্ধে প্ৰত্যাহ্বান জনাই বিদ্ৰোহৰ বীজ সিঁচি শ্বহীদ বৰণ কৰিছিল সেই ঘটনাটোৱে আজিও ভাৰতীয় ইতিহাসত গুৰুত্ব নাপালে। এই  ঘটনাৰ অন্যতম নিদৰ্শন আছিল হিন্দু, মুছলমানৰ মাজৰ সাম্প্ৰদায়িক একতা  আৰু  অন্যায়ৰ বিৰুদ্ধে কৰা তুমুল প্ৰতিবাদ। সাম্প্ৰতিক কালত যাৰ অভাৱ আমি বাৰুকৈয়ে অনুভৱ কৰোঁ সেইয়া আজিৰ পৰা ২০০ বছৰ আগতেই অসমীয়া মানুহৰ মাজত দেখিবলৈ পোৱা গৈছিল।এই চিৰস্মৰণীয় ইতিহাস যাতে প্ৰতিটো প্ৰজন্মই মনত ৰাখে তাৰবাবে বিভিন্ন ভাষাত প্ৰবন্ধ, তথ্যচিত্ৰ ,কথাছবি আদিৰ দ্বাৰা এই ঘটনাৰ প্ৰচাৰ হোৱাটো নিতান্তই আৱশ্যক।   ২৮ জানুৱাৰী দিনটো কৃষক শ্বহীদ দিৱস পালন কৰিয়ে ক্ষান্ত নাথাকি কৃষক সকলৰ এই ত্যাগৰ প্ৰতি সন্মান জনাই সৰ্বভাৰতীয় পৰ্যায়ত প্ৰচাৰৰ ব্যবস্থা কৰা, পথৰুঘাটত এখন কৃষি মহাবিদ্যালয় স্থাপন কৰাৰ দৰে কিছুমান স্থায়ী আঁচনি হাতত ল'লেহে কৃষক শ্বহীদৰ স্মৃতি যুগমীয়া কৰিব পৰা যাব।

What is Historic and what is Historical??

 Many times ago, the words Historic and Historical were considered as synonyms and often used interchangeably. Later on, their definition has changed a little bit. Generally, the word 'historic' refers to any event, objects or place that is considered an important part of history. whereas, the word 'Historical' refers to anything, even everything that has happened in the past. For instance, if your grandfather built a house 100 years ago, then it is a historical house;but our Ranghar, Karenghar, Talatal ghar all are historic buildings. Like this in earlier times, people used to work for the British - It's just a historical fact but in 1857 people started to revolt against the British - it's a historic fact because it led Indian people towards freedom. 

 Inshort,  any past is historical but significant past is historic.  

#let's learn together✌️

Historic building 👆

Historical building👆

প্ৰথমটো সম্পাদকীয় লেখা❤️

হাতে হাত ধৰি গ'লে

জীৱনৰ বাটবোৰ চমু হয়।

প্ৰত্যাহ্বানবোৰে আগুৰি ধৰাৰ সময়ত কাৰোবাৰ অলপ সহায় আৰু প্ৰেৰণাই জীয়াই তোলে । খৰাং মনতো বৰষা নামে; এজাক সজীৱ ভাৱনাই পুনৰ জীৱন বাটত খোজ দিয়াত সহায় কৰে। জীৱনত বন্ধুত্ব ,প্ৰেৰণাৰে সমৃদ্ধ এক নিবিড় ঠাই হ'ল হোষ্টেল। আমাৰ জীৱনত জগন্নাথ বৰুৱা মহাবিদ্যালয়ে দিয়া এটি সুন্দৰ উপহাৰ হ'ল কমল কুমাৰী বৰুৱা গাৰ্লছ হোষ্টেল। ঐতিহ্যমণ্ডিত জগন্নাথ বৰুৱা মহাবিদ্যালয়ত ছাত্ৰী হিচাপে যোগদান কৰা সেই সময়ৰ সাহসী নাৰী কমল কুমাৰী বৰুৱাৰ পৱিত্ৰ স্মৃতিত নামকৰণ কৰা হোষ্টেলৰ আৱাসী হিচাপে প্ৰতিগৰাকী কেকেবিয়ানে গৌৰৱ অনুভৱ কৰে । অতি সুন্দৰ প্ৰাকৃতিক পৰিৱেশে আৱৰা তিনিকোণীয়া পুখুৰীৰ পাৰত অৱস্থিত এই ছাত্ৰীৱাসলৈ প্ৰতি বছৰে আগমন হয় এজাক উন্মনা সম্ভাৱনাময় তৰুণীৰ ।যিয়ে সপোন দেখে আকাশ চোৱাৰ , চেষ্টা কৰে কু-সংস্কাৰৰ শিকলি ছিঙাৰ । এইদৰে ভৱিষ্যতে সমাজ সংস্কাৰ কৰি আগবাঢ়ি যোৱাৰ বাবে সকলোৰে মাজত একতাৰ বান্ধোন শক্তিশালী হোৱাটো সদায় প্ৰয়োজনীয় । 

                 কলেজীয়া জীৱনৰ বিদ্যায়তনিক ব্যস্ততাৰ মাজতো কলমৰ শক্তিত বিশ্বাসী কেকেবিয়ানে গল্প, প্ৰবন্ধ , কবিতা লিখাৰ লোভ সামৰিব নোৱাৰি পূৰ্বৰ ধাৰা অটুট ৰাখি  'শতৰূপা'-ক নতুন নামেৰে একতাৰ পৰিচায়ক হিচাপে "EKAYAN 🤝: The doctrine of Unity" নামেৰে এখনি হাতেলিখা আলোচনী প্ৰকাশ কৰিবলৈ উদগ্ৰীৱ হ'ল । 

                             কেকেবি গাৰ্লছ হোষ্টেলৰ তত্ত্বাৱধায়ক শ্ৰদ্ধাৰ ড° ধীৰামণি ভূঞা বাইদেউৰ পৰামৰ্শত তথা প্ৰতি গৰাকী আৱাসীৰ সহযোগত আপোনাসৱলৈ আগবঢ়াই দিলোঁ আমাৰ এই ক্ষুদ্ৰ প্ৰয়াস 'একায়ন' । সাহিত্যৰ এই বিশাল পথাৰ খনত মাণিকীমধুৰি ধানৰ থোকেৰে পৰিপূৰ্ণ এক আকৰ্ষণীয় সৃষ্টি হ'ল হাতেলিখা আলোচনী। য'ত প্ৰস্ফুটিত হয় চিন্তা কল্প তথা অনুভৱৰ পানচৈ । মুকুতাৰ দৰে জিলিকি উঠে হস্তাক্ষৰ।বেটুপাতে প্ৰকাশ কৰে চিত্ৰ শিল্পৰ মাধুৰ্যতা । যদিওবা সকলোখিনি গুণেৰে সমৃদ্ধ কৰিব নোৱাৰোঁ তথাপি প্ৰতি গৰাকী কেকেবিয়ানে বিচাৰে হোষ্টেলীয়া জীৱনৰ স্মৃতি হিচাপে হাতেলিখা আলোচনী খনতো এটি মৰমৰ স্বাক্ষৰ ৰৈ যোৱাটো । যি পথ বৰ্তমানৰ অনুজাসকলেও  অনুকৰণ কৰি এই যাত্ৰা অব্যাহত ৰাখিব‌ বুলি আমি আশাবাদী।

         হোষ্টেলৰ আড্ডাতে এদিন সন্ধিয়া এই অভাজনক এটি গুৰু দায়িত্ব দি সম্পাদকৰ স্থান দিলে। অভিজ্ঞতা শূন্য বাটেৰে আৰম্ভ কৰা এই যাত্ৰাত সংগ দিলে কেকেবি গাৰ্লছ হোষ্টেলৰ প্ৰতিগৰাকী আৱাসীয়ে তথা অহৰহ ছাঁটোৰ দৰে থাকি আলোচনীখন পূৰ্ণাংগ ৰূপ দিয়াত সহায় কৰিলে। 

         আলোচনীখনত প্ৰকাশ পাইছে হোষ্টেলীয়া জীৱনৰ ৰোমাঞ্চকৰ কাহিনীৰ পৰা সৌ সিদিনা গণ প্ৰহাৰত মৃত্যু বৰণ কৰা অনিমেষ ভূঞাৰ দৰে শক্তিশালী যুৱ কণ্ঠৰ মৃত্যুৱে কঢ়িয়াই অনা সমাজৰ নৈতিক স্খলনৰ ভয়াৱহ ছবিখন । কবিতা কাননত উমলিছে প্ৰেম , ভালপোৱা , বিৰহ আৰু জীৱন জিনাৰ সঞ্জীৱনী। গল্পৰ শিতানটোত প্ৰকাশ পাইছে কৰ্মৰ যোগেদি জীৱনত সফল হৈ সমাজত প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰাৰ পাছতো মনত থকা অন্যান্য সামাজিক ভীতিসমূহ। ইতিহাসৰ পম খেদি যোৰহাট নগৰৰ চাৰিওফালে থকা কীৰ্তিচিহ্নবোৰৰ চমু বৰ্ণনাৰে আৰম্ভ কৰি সততে History আৰু Mythology একে বুলি ভাবি ভুল নকৰি সৰলকৈ পাৰ্থক্যসমূহ পাঠকৰ সন্মুখত দাঙি ধৰা। 

         আলোচনীখনত অংকিত হৈছে  একবিংশ শতিকাতো নাৰীসকলে সন্মুখীন হোৱা সামাজিক অসমতা তথা "दहेज एक सामाजिक व्याधि"-ৰ দৰে গুৰুত্বপূৰ্ণ আলোকপাত লগতে নাৰী জীৱনৰ স্বাৱলম্বিতাৰ গুৰুত্ব বুজি লিখা "नारी और नौकरी"-ৰ দৰে প্ৰবন্ধ । শেহতীয়াকৈ  বৈজ্ঞানিক ক্ষেত্ৰখনত বিজ্ঞানী মহলৰ মাজত আলোচিত হোৱা কৌতূহল পূৰ্ণ লেখা।  

         ছাত্ৰ জীৱনৰ অনুসন্ধিৎসু মনটো সৃষ্টিশীল কৰ্মেৰে জীপাল কৰিলে মনবোৰ নতুন সপোন দেখিবৰ বাবে সেউজীয়া হৈ পৰে। এইক্ষেত্ৰত আলোচনীখনে কিঞ্চিৎ  হ'লেও মনৰ ভাৱ প্ৰকাশ কৰাত এখন‌ স্বাধীন মঞ্চ‌ প্ৰদান কৰিলে।

       সদৌ শেষত, অপৰিপক্বতাৰে কৰা সম্পাদনা কাৰ্যত ৰৈ যোৱা ভুল-ত্ৰুটিৰ ক্ষমা প্ৰাৰ্থনা বিচাৰিছোঁ, আশা ৰাখিছোঁ ভৱিষ্যতেও কমল কুমাৰী বৰুৱা ছাত্ৰীবাসত এই সৃষ্টিশীল ধাৰা অব্যাহত থাকিব। লগতে পুনৰবাৰ মোৰ মৰমৰ সতীৰ্থ ,অনুজা সকলক হৃদয়ৰ নিভৃত কোণৰ পৰা ধন্যবাদ আৰু কৃতজ্ঞতা জ্ঞাপন কৰিছোঁ। 

       আমাৰ মৰমৰ "একায়ন" হৈ ৰওক প্ৰতিগৰাকী কেকেবিয়ানৰ হৃদয়ৰ স্পন্দন।

       জয়তু কেকেবি গাৰ্লছ হোষ্টেল ।

       জয়তু জগন্নাথ বৰুৱা মহাবিদ্যালয় ।।

বন্তি বৰুৱা

পঞ্চম ষান্মাসিক