মৃত্যু

মানুহৰ অন্তহীন জিজ্ঞাসাৰ মাজত কেতিয়াবা মৃত্যু কি? ই আমাৰ জীৱনলৈ কিয় আহে? কিয় আজিলৈকে মৃত্যুক ৰোধিৱ পৰা নাই কোনেও? ভৱিষ্যতে মৃত্যুক ৰোধিব পৰা যাবনে? নে হীৰুদাই কৈ যোৱাৰ দৰে মৃত্যু‌ও এক শিল্প ।এনেকুৱা আৰু হেজাৰ মৃত্যু সম্পৰ্কীয় অনুভৱ বহু অনুভৱীয়ে দি থৈ গৈছে। দুখ লাগে যেতিয়া সদায় হাঁহি  মাতি থকা মানুহ এজনক চিৰজীৱনৰ বাবে হেৰুৱাই পেলোৱা যায় মানি ল'বলৈ কষ্ট হয় যে মৃত্যুও‌ ৰহস্যময় জীৱনৰ এক নিশ্চিত অধ্যায়। যেতিয়াই মৃত্যুৰ কথা মনলৈ আহে ঈশ্বৰ নামৰ সত্বাটোক বিচাৰিবলৈ মন যায়, মানুহে নিৰ্মাণ কৰা নিয়মবোৰত শিথিলতা আহে যদি সময়ে আহ্বান জনায়; কিন্তু এই নিয়মত‌কিয় অলপো শিথিলতা নাই!!?‌ তেতিয়াই অনুভৱ কৰোঁ কেতিয়াও চাক্ষুস দৃষ্টিৰে ঢুকি নোপোৱা এটা সত্বা আমাৰ মাজতো আছে। ভৌতিকতাৰ শেষত এটা উপলদ্ধি আহে মানুহৰ মনলৈ‌ সেইয়াই ঈশ্বৰীয় সত্বা, যাক সূক্ষ্ম আৰু সংকটপূৰ্ণ অৱস্থা এটাৰ মাজেৰেহে উপলদ্ধি কৰিব পাৰি। এই ২০২৩ বৰ্ষটোৱে ব্যক্তিগত ভাৱে মোকো মৃত্যু সম্পৰ্কীয় ভয় এটাই খেদি ফুৰিছিল দেউতাক হেৰুৱাৰ ভয়। হঠাতে স্বাস্থ্যৰ অৱনতি ঘটি কঢ়িয়াই অনা এক ভয়াবহতাই মোকো বছৰটোৰ মাজৰ সময়ছোৱাত বাৰুকৈয়ে ভাৰাক্ৰান্ত কৰিছিল। আমি সকলোৱে প্ৰাৰ্থনা কৰিছিলোঁ দেউতাৰ আশু আৰোগ্যৰ বাবে আৰু লাহে লাহে দেউতা সুস্থ হৈ উঠিছিল এইয়াই আছিল আমাৰ বাবে বৰ্ষটোৰ শ্ৰেষ্ঠ প্ৰাপ্তি! এক বজাব নোৱাৰা আনন্দ!!

 কিন্তু জীৱনৰ শেষ অৱস্থাৰটোৰ বিষয়ে লিখা  অনুভৱবোৰো‌ যে কিমান ৰসাল । ন'বেল বঁটা বিজয়ী ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰে কৈছিল "মৰিতে চাহিনা আমি সুন্দৰ ভূৱনে মানৱেৰ মাজে আমি বাচিবৰ চাই"।

আৰ্থাৰ কোৱেষ্টলাৰে কৈছিল ," মৃত্যু নথকা হ'লে মানুহে কবিতা নিলিখিলেহেঁতেন, সাহিত্য সৃষ্টি নকৰিলেহেঁতেন, ধৰ্মৰ ধাৰণা তেওঁৰ মনলৈ নাহিলহেঁতেন।"

ডাগ হেমাৰশ্বেল্ডে কৈছিল ," মৃত্যুক বিচাৰি নুফুৰিবা বিচাৰিবলৈ যত্ন কৰা সেই পথ যি মৃত্যুৰ পাছতো তোমাক জীৱনৰ পূৰ্ণতা দিব।"

         সেয়ে আহক আমি সকলোৱে সময় থাকোঁতেই জীৱনক সুশৃংখলিত কৰি সজাই নতুন সৃষ্টিৰ সম্ভাৱনাময় স্বাক্ষৰ ৰাখি থৈ যাওঁ। আৰু অনুভৱ কৰোঁ মৃত্যু আছে বাবেই জীৱন ইমান সুন্দৰ,অনুপম আৰু অভিনৱ ।