সময়ৰ সোঁতত হেৰুৱা পোহৰ❤️

গভীৰ নিশাৰ এটা জিকমিক পোহৰ এদিন 

 খিড়িকীৰে মোৰ শোৱনি কোঠাত সোমাইছিল।

 সেই পোহৰে মোক দি গ'ল জ্বলি জ্বলি 

 অন্তৰীক্ষত হেৰাই যোৱা পপীয়া তৰাৰ সাধু।

 সেইদিনা মই সাৰে আছিলোঁ শব্দৰ আখৰা কৰি।

কলমত নিগৰিছিল,বিশাল আকাশৰ

প্ৰেমত স্নিগ্দ্ধতাৰ মালা পিন্ধি 

হঠাৎ বিচ্ছিন্ন হোৱা তৰাবোৰৰ শোকত 

আকাশে বিলাপ কৰেনে? 

নে আকাশো মানুহৰ নিচিনা

চিনাকী হোৱাৰ পথত অকলে এৰি

অচিনাকি ৰূপত ভাল হওঁক তোমাৰ

বুলি আঁতৰি গৈ সময়ৰ বাটৰুৱা হোৱা।

আকাশৰ বিশালতা মানুহৰ মানৱতা

দুয়োটা প্ৰশ্নবোধকে খেদি ফুৰা এক বাৰ্তা।

হেৰাই যায় সেই বিশালতাৰ বৈশিষ্ট্য 

যিদিনা আকাশে‌ তৰাৰ হৈ শোক নকৰে।

সময়ৰ বালিত নিচ্ছিন্ন হৈ ৰয় মানুহৰো অস্তিত্ব 

যিদিনা মানুহে হাতএৰি দিয়ে অসহায় জনৰ।

বন্তি বৰুৱা

গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়

ইতিহাস বিভাগ

স্নাতকোত্তৰ দ্বিতীয় ষান্মাসিক