মৃত্যু

মানুহৰ অন্তহীন জিজ্ঞাসাৰ মাজত কেতিয়াবা মৃত্যু কি? ই আমাৰ জীৱনলৈ কিয় আহে? কিয় আজিলৈকে মৃত্যুক ৰোধিৱ পৰা নাই কোনেও? ভৱিষ্যতে মৃত্যুক ৰোধিব পৰা যাবনে? নে হীৰুদাই কৈ যোৱাৰ দৰে মৃত্যু‌ও এক শিল্প ।এনেকুৱা আৰু হেজাৰ মৃত্যু সম্পৰ্কীয় অনুভৱ বহু অনুভৱীয়ে দি থৈ গৈছে। দুখ লাগে যেতিয়া সদায় হাঁহি  মাতি থকা মানুহ এজনক চিৰজীৱনৰ বাবে হেৰুৱাই পেলোৱা যায় মানি ল'বলৈ কষ্ট হয় যে মৃত্যুও‌ ৰহস্যময় জীৱনৰ এক নিশ্চিত অধ্যায়। যেতিয়াই মৃত্যুৰ কথা মনলৈ আহে ঈশ্বৰ নামৰ সত্বাটোক বিচাৰিবলৈ মন যায়, মানুহে নিৰ্মাণ কৰা নিয়মবোৰত শিথিলতা আহে যদি সময়ে আহ্বান জনায়; কিন্তু এই নিয়মত‌কিয় অলপো শিথিলতা নাই!!?‌ তেতিয়াই অনুভৱ কৰোঁ কেতিয়াও চাক্ষুস দৃষ্টিৰে ঢুকি নোপোৱা এটা সত্বা আমাৰ মাজতো আছে। ভৌতিকতাৰ শেষত এটা উপলদ্ধি আহে মানুহৰ মনলৈ‌ সেইয়াই ঈশ্বৰীয় সত্বা, যাক সূক্ষ্ম আৰু সংকটপূৰ্ণ অৱস্থা এটাৰ মাজেৰেহে উপলদ্ধি কৰিব পাৰি। এই ২০২৩ বৰ্ষটোৱে ব্যক্তিগত ভাৱে মোকো মৃত্যু সম্পৰ্কীয় ভয় এটাই খেদি ফুৰিছিল দেউতাক হেৰুৱাৰ ভয়। হঠাতে স্বাস্থ্যৰ অৱনতি ঘটি কঢ়িয়াই অনা এক ভয়াবহতাই মোকো বছৰটোৰ মাজৰ সময়ছোৱাত বাৰুকৈয়ে ভাৰাক্ৰান্ত কৰিছিল। আমি সকলোৱে প্ৰাৰ্থনা কৰিছিলোঁ দেউতাৰ আশু আৰোগ্যৰ বাবে আৰু লাহে লাহে দেউতা সুস্থ হৈ উঠিছিল এইয়াই আছিল আমাৰ বাবে বৰ্ষটোৰ শ্ৰেষ্ঠ প্ৰাপ্তি! এক বজাব নোৱাৰা আনন্দ!!

 কিন্তু জীৱনৰ শেষ অৱস্থাৰটোৰ বিষয়ে লিখা  অনুভৱবোৰো‌ যে কিমান ৰসাল । ন'বেল বঁটা বিজয়ী ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰে কৈছিল "মৰিতে চাহিনা আমি সুন্দৰ ভূৱনে মানৱেৰ মাজে আমি বাচিবৰ চাই"।

আৰ্থাৰ কোৱেষ্টলাৰে কৈছিল ," মৃত্যু নথকা হ'লে মানুহে কবিতা নিলিখিলেহেঁতেন, সাহিত্য সৃষ্টি নকৰিলেহেঁতেন, ধৰ্মৰ ধাৰণা তেওঁৰ মনলৈ নাহিলহেঁতেন।"

ডাগ হেমাৰশ্বেল্ডে কৈছিল ," মৃত্যুক বিচাৰি নুফুৰিবা বিচাৰিবলৈ যত্ন কৰা সেই পথ যি মৃত্যুৰ পাছতো তোমাক জীৱনৰ পূৰ্ণতা দিব।"

         সেয়ে আহক আমি সকলোৱে সময় থাকোঁতেই জীৱনক সুশৃংখলিত কৰি সজাই নতুন সৃষ্টিৰ সম্ভাৱনাময় স্বাক্ষৰ ৰাখি থৈ যাওঁ। আৰু অনুভৱ কৰোঁ মৃত্যু আছে বাবেই জীৱন ইমান সুন্দৰ,অনুপম আৰু অভিনৱ ।

ধীৰা মেমে বনোৱা সেই স্পেচিয়েল চাহ কাপ....

ধীৰা মেমে বনোৱা সেই স্পেচিয়েল চাহ কাপ....

২০২১ চনৰ কোনোবা এটা সন্ধিয়া আমি আদ্দা দি থাকোঁতেই আমাৰ সকলোৰে মৰমৰ ৱাৰ্ডেন ধীৰা মে'ম আহি আমাক ক'লেহি "এইবাৰ হোষ্টেলৰ পৰা হেণ্ডৰিটেন মেগাজিন এখন উলিওৱা ভাল হ'ব, বহু বছৰ আমি হেণ্ডৰিটেন মেগাজিনত পাৰ্টিচিপেট কৰা নাই।

 তোমালোকে কামবোৰ আৰম্ভ কৰা মই আছোঁ লগত।" যিহেতু সেই সময়ত মই মণিট্ৰেছ আছিলোঁ গতিকে মেমে' সম্পাদনাৰ দায়িত্বটো মোকেই দিলে। আৰু যেতিয়া নিঃকিন পঢ়ুৱৈক আলোচনী সম্পাদনাৰ দায়িত্ব দিয়ে প্ৰতিগৰাকী কেকেবিয়ানে দায়িত্বটো নিজৰ বুলি ভাৱি পালন কৰে। কথা মতেই কাম। আমাৰ কেকেবি হোষ্টেলটো সৰু যিহেতু  আৰু মহাবিদ্যালয়ৰ একোটা বিভাগৰ ছাত্ৰ ছাত্ৰীৰ তুলনাত আমাৰ ছোৱালীৰ সংখ্যা বহুত কম গতিকে কলেজৰ আন্তঃ বিভাগীয় হাতে লিখা আলোচনী প্ৰতিযোগিতাত অংশ গ্ৰহণ কৰাটো এক প্ৰত্যাহ্বান। জুনিয়ৰ,ছিনিয়ৰ আমি সকলোৱে মিলি কামবোৰ সমানে কৰি গ'লো। মাজে মাজে গৈ মেমক সুধি থাকোঁগে কেনেকুৱা হৈছে মে'ম ?  হোষ্টেলৰ কেইবাগৰাকীয়ে ভাৱি ভাৱি এটা নাম থ'লে একায়ন: The Doctrine of Unity.  নামটোৰ দৰেই আমাৰ যেন সঁচাই একতা আছিল ,সময়ত পাণ্ডুলিপি আৰু মূল আলোচনী খন জমা দিলো। এদিন আবেলি ৰিজাল্ট ওলাল আমি মহাবিদ্যালয়ৰ আন্তবিভাগীয় হাতেলিখা আলোচনী প্ৰতিযোগিতাত স্থান পোৱাৰ লগতে বিভিন্ন শিতানত হোষ্টেলৰ কেইবাগৰাকীও স্থান‌ লাভ কৰিলে। লগতে জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে লিখা সম্পাদকীয় লেখাটোৱে দ্বিতীয় স্থান পালে। সেই সন্ধিয়াটো আমাৰ বাবে বৰ আনন্দৰ আছিল। আমি খুব ফূ্ৰ্তি কৰিলোঁ। মেমে খবৰটো পোৱাৰ পাছত নিজেই মিঠাই আনি ক'লে আজি মইয়ে তোমালোকক চাহ বনাই খোৱাম আৰু আমাক সেইদিনা ধীৰা মেমে সন্ধিয়া স্পেচিয়েল চাহ বনাই পাৰ্টি দিলে। আৰু হোষ্টেলৰ পৰা ওলোৱা পৰৱৰ্তী বছৰতো  জুনিয়ৰ এগৰাকীয়ে এদিন ফোন কৰি ক'লে যে আমাৰ মৰমৰ "একায়ন" খনে পুনৰবাৰ পুৰস্কাৰ বুটলিবলৈ সক্ষম হ'ল। মনটো আকৌ ভাল লাগিল  এবছৰৰ আগৰ সেই সন্ধিয়াটোলৈ মনত পৰি গ'ল।

বন্তি বৰুৱা

স্থায়ী ঠিকনা: গোলাঘাট

হোষ্টেলত থকাৰ সময় ২০১৯-২০২২।